ਬੁਲਬੁਲ ਕੀ ਫਰਿਯਾਦ

ਦੇ ਦੇ ਮੁਝੇ ਤੂ ਜਾਲਿਮ ਮੇਰਾ ਵੋ ਆਸ਼ਿਯਾਨਾ।
ਆਰਾਮਗਾਹ ਮੇਰੀ ਮੇਰਾ ਬਹਿਸ਼ਤਖਾਨਾ।

ਦੇ ਕਰ ਮੁਝੇ ਭੁਲਾਵਾ ਘਰ-ਬਾਰ ਛੀਨ ਕਰ ਤੂ,
ਉਸ ਕੋ ਬਨਾ ਰਹਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਹੀ ਕੈਦਖਾਨਾ।

ਉਸ ਕੇ ਹੀ ਖਾ ਕੇ ਟੁਕੜੇ ਬਦਖੁਆਰ ਬਨ ਗਯਾ ਤੂ,
ਮੁਫਲਿਸ ਸਮਝ ਕੇ ਜਿਸ ਨੇ ਦਿਲਵਾਯਾ ਆਬੋ ਦਾਨਾ।

ਮੇਹਮਾਨ ਬਨਾ ਤੂ ਜਿਸਕਾ, ਜਿਸ ਸੇ ਪਨਾਹ ਪਾਈ,
ਅਬ ਕਰ ਦਿਯਾ ਹੈ ਤੂਨੇ ਉਸ ਕੋ ਹੀ ਬੇਠਿਕਾਨਾ।

ਉਸਕੇ ਹੀ ਬਾਗ ਮੇਂ ਤੂ, ਉਸ ਕੇ ਹੀ ਕਟਾ ਕੇ ਬੱਚੇ,
ਮੁਨਸਿਫ ਭੀ ਬਨ ਕੇ ਖੁਦ ਹੀ ਤੂ ਕਰ ਚੁਕਾ ਬਹਾਨਾ।

ਦਰਦ-ਏ-ਜਿਗਰ ਸੇ ਲੇਕਿਨ ਚੀਖੂੰਗੀ ਜਬ ਕਿ ਮੈਂ ਭੀ,
ਗੁਲਚੀਂ ਸੁਨੇਗਾ ਮੇਰਾ ਪੁਰ ਦਰਦ ਸੇ ਫਸਾਨਾ।

ਸੋਜੇ ਨਿਹਾਂ ਕੀ ਬਿਜਲੀ ਸਿਰ ਪਰ ਗਿਰੇਗੀ ਤੇਰੇ,
ਜਾਲਿਮ ਤੂ ਮਰ ਮਿਟੇਗਾ ਬਦਲੇਗਾ ਯੇ ਜਮਾਨਾ।