ਬੁਲਬੁਲਾ

(1)

ਖ਼ਾਜਾ ਖਿਜਰ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਦਿਆ ਸੁਹਲ ਫੁੱਲਾ !
ਫੁਲ ਫੁਲ ਬਹਿੰਦਿਆ ! ਚੁੰਗੀਆਂ ਭਰਦਿਆ ਉਇ !
ਸਿਰ ਤੇ ਟੋਪ ਸਤਵੰਨੀਆਂ ਪਹਿਨ ਕੇ ਤੇ,
ਪਾਰੇ ਵਾਂਗ ਝਿਲਮਿਲ-ਝਿਲਮਿਲ ਕਰਦਿਆ ਉਇ !
ਡਿਗਦੇ ਝਰਨਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਦ ਕੁਦ ਫੜਦਿਆ ਉਇ !
ਲਹਿਰਾਂ ਨਾਲ ਬਿਦ ਬਿਦ ਤਾਰੀ ਤਰਦਿਆ ਉਇ !
ਘੁੱਮਣਘੇਰ ਵਿਚ ਫੇਰੀਆਂ ਲੈਂਦਿਆ ਉਇ !
ਪਲ ਵਿਚ ਜੰਮਦਿਆ ਤੇ ਪਲ ਵਿਚ ਮਰਦਿਆ ਉਇ !
ਲਿਸ਼ਕ-ਪੁਸ਼ਕ, ਮਲੂਕੀ ਤੇ ਨਾਜ਼ ਨਖ਼ਰੇ,
ਵਿੰਨ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਬਾਂਕੀ ਅਦਾ ਤੇਰੀ ।
ਖਾ ਖਾ ਵੱਢੀਆਂ ਵਧੇ ਹੋਏ ਮੱਟ ਵਾਂਗਰ,
ਬੱਝੀ ਹੋਈ ਹੈ ਸੋਹਣੀ ਹਵਾ ਤੇਰੀ ।

(2)

ਬਹਿ ਕੇ ਸੋਚ ; ਇਹ ਝੂਲਣਾ ਮਹਿਲ ਤੇਰਾ,
ਕਿਸੇ ਢੋਲ ਦੇ ਪੋਲ ਤੇ ਖੜਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ?
ਕਿਸੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਵਹਿਣ ਵਿਚ ਰੁੜ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ,
ਸੋਹਣੀ ਨਾਰ ਦਾ ਤੂੰ ਕੱਚਾ ਘੜਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ?
ਗੁੰਬਦ ਗੋਲ ਵਿਚ ਨੂਰ ਜਹਾਨ ਦੀ ਥਾਂ,
ਕਿਸੇ ਗੜੇ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਦਾ ਥੜਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ?
ਜਿਹੜੀ ਛੱਲ ਦੇ ਸਿਰ ਚੜ੍ਹ ਚੜ੍ਹ ਨੱਚਦਾ ਹੈਂ,
ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਦਾ ਓਸ ਨੂੰ ਰੜਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ?
ਆਫਰ ਗਿਓਂ ਤੂੰ ਪਲਕ ਦੀ ਝਲਕ ਪਾ ਕੇ,
ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੀ ਸਮਝਦਾ ਸਾਰ ਭੀ ਹੈਂ ?
ਜਿਹੜੀ ਹਵਾ ਦੇ ਘੋੜੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹੀ ਬੈਠੋਂ,
ਉਸ ਦੀ ਇਕ ਚਪੇੜ ਦੀ ਮਾਰ ਭੀ ਹੈਂ ?

(3)

ਅੱਗੋਂ ਬੁਲਬੁਲੇ ਨੇ ਇਹ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ,
ਤੂੰ ਘਬਰਾ ਨਾ, ਐਡਾ ਅਣਜਾਣ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ;
ਸਿਰ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਖੱਫਣ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਸਾਂ,
ਲੰਮੀ ਉਮਰ ਤੇ ਵੇਚਦਾ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ;
ਆਏ ਹਵਾ ਭੱਖੀ, ਡੇਰਾ ਕੂਚ ਕੀਤਾ,
ਘੜੀਆਂ ਪਲਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਮਹਿਮਾਨ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ;
ਪੱਕੇ ਪੈਂਤੜੇ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬਹਿਣ ਵਾਲਾ,
ਹਿਰਸਾਂ ਵਿਚ ਗਲਤਾਨ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੱਸ ਕੇ ਨੂਰ ਵਿਚ ਨੂਰ ਬਣਨਾ,
ਤੂੰ ਇਹ ਹੋਰ ਥੇ ਰਾਗਣੀ ਗਾ ਜਾ ਕੇ,
ਐਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਰੱਬ ਭੁਲਾਈ ਬੈਠੇ,
ਮੌਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਵਾ ਜਾ ਕੇ ।

(4)

ਬੰਦੇ ਵਾਂਗ ਮੈਂ ਅੱਡੀਆਂ ਰਗੜਦਾ ਨਹੀਂ,
ਮਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਲੱਤਾਂ ਅੜਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ;
ਜੋੜ ਜੋੜ ਸਿਕੰਦਰ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਾਯਾ,
ਪਿੱਛੋਂ ਸੱਖਣੇ ਹੱਥ ਵਿਖਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ;
ਰਾਵਣ ਵਾਂਗ ਮੈਂ ਕਾਲ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਦਾ ਨਹੀਂ,
ਤੇ ਸ਼ੱਦਾਦ ਵਰਗੇ ਬਾਗ਼ ਲਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ;
ਲਾਲਾਂ ਚੱਟਦਾ ਨਹੀਂ, ਜਿੰਦ ਰੋਲਦਾ ਨਹੀਂ,
ਟੱਬਰ ਵਾਸਤੇ ਬੀਮੇ ਕਰਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਇਹ ਇਨਸਾਨ ਹੀ ਹੈ, ਲੋਈ ਲਾਹ ਜਿਸ ਨੇ,
ਅੱਡ ਛੱਡਿਆ ਐਡ ਅਡੰਬਰਾਂ ਨੂੰ,
ਸਾਰੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਜਮਾ ਚੁੱਕਾ,
ਜੱਫੇ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ਚੜ੍ਹ ਚੜ੍ਹ ਅੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ।

(5)

ਤੂੰ ਇਨਸਾਨ ਹੈਂ ਰੱਬ ਦਾ ਸਾਹਬਜ਼ਾਦਾ,
ਜਿੰਨਾ ਚਾਹੇਂ ਪਾਖੰਡ ਰਚਾਈ ਜਾ ਤੂੰ ;
ਦੁਨੀਆਂ ਛਲੀ ਜਾ, ਦਲੀ ਜਾ, ਮਲੀ ਜਾ ਤੂੰ,
ਵਲਗਣ ਵਲੀ ਜਾ, ਮੌਜਾਂ ਉਡਾਈ ਜਾ ਤੂੰ ;
ਵੇਖੀ ਜਾਏਗੀ ਅਗ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਗ੍ਹਾਂ ਵੇਲੇ,
ਹਾਲੀ ਹਿਰਸ ਦੇ ਜਾਲ ਫੈਲਾਈ ਜਾ ਤੂੰ ;
ਮਾਰ ਮਾਰ ਮਾਰਾਂ ਢੇਰ ਲਾਈ ਜਾ ਤੂੰ ।
ਖੱਫਣ ਅੰਤ ਵੇਲੇ ਖਬਰੇ ਲੱਭਣਾ ਨਹੀਂ,
ਐਪਰ ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਜੀ ਦਾ ਧਰਵਾਸ ਹੀ ਸਹੀ,
'ਚਾਤ੍ਰਿਕ' ਨਾਲ ਤਾਂ ਏਸ ਨੇ ਚੱਲਣਾ ਨਹੀਂ,
ਨਰਕਾਂ ਵਾਸਤੇ ਪਾਪ ਦੀ ਰਾਸ ਹੀ ਸਹੀ ।