ਗੁਲੇਲੀ

ਅੱਜ ਮੈਂ ਤੱਕਿਆ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ,
ਵਿਚ ਗੋਦੜੀ ਲੁਕਿਆ ਲਾਲ ।
ਸਿਰ ਦੇ ਉਤੇ ਫਟਾ ਪਰੋਲਾ,
ਠਿੱਬੀ ਜੁੱਤੀ ਗੰਢਿਆ ਝੋਲਾ ।
ਛਿੱਜੇ ਕਪੜੇ ਹੋਏ ਲੰਗਾਰੇ,
ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡਾ ਲਿਸ਼ਕਾਂ ਮਾਰੇ ।
ਹੁਸਨ ਨਾ ਜਾਵੇ ਰੱਖਿਆ ਤਾੜ,
ਨਿਕਲ ਆਉਂਦਾ ਕਪੜੇ ਪਾੜ !

ਨਹੀਂ ਇਹ ਅੰਗਰ, ਨਹੀਂ ਲੰਗਾਰੇ
ਇਹ ਤਾਂ ਫੱਟ ਨਸੀਬਾਂ ਮਾਰੇ ।
ਯਾ ਫਿਰ ਲੁੱਟਣ ਮਾਰਨ ਡਾਕੇ,
ਵੜੀ ਗ਼ਰੀਬੀ ਸੰਨ੍ਹਾਂ ਲਾ ਕੇ ।
ਹੁਸਨ ਓਸ ਦਾ ਮੈਂ ਕੀ ਆਖਾਂ,
ਤੱਕਣ ਨਾਲ ਪੈਂਦੀਆਂ ਲਾਸਾਂ ।
ਧੌਣ ਗੋਰੀ ਦੀ ਐਸੀ ਫੱਬੇ,
ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸਾਹ ਪਿਆ ਲੱਭੇ ।
ਗੋਰਾ ਗਲ, ਗੁਲੀਆਂ ਦੀ ਗਾਨੀ,
ਇਕ ਥਾਂ ਵਸਦੇ ਅੱਗ ਤੇ ਪਾਣੀ ।
ਨੈਣ ਗੋਰੀ ਦੇ ਬਾਤਾਂ ਪਾਵਣ,
ਮਸਤੀ ਦੇ ਸਾਗਰ ਛਲਕਾਵਣ,
ਯਾ ਇਹ ਬੰਦ ਓਸ ਨੇ ਕੀਤੇ,
ਕੁੱਜਿਆਂ ਵਿਚ ਦਰਿਆ ਹੁਸਨ ਦੇ ।
ਵਾਲ, ਦੁਪਹਿਰੇ ਰਾਤਾਂ ਪਈਆਂ,
ਤੱਕ ਤੱਕ ਕੁੱਤੇ ਲੈਂਦੇ ਝਈਆਂ ।
ਮੋਹਨ, ਖਿਝ ਨਾ ਇਹਨਾਂ ਉਤੇ,
ਸਦਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਭੌਂਕਣ ਕੁੱਤੇ ।

ਵਾਹ ਗ਼ਰੀਬੀ ਵਾਰੇ ਤੇਰੇ !
ਵਸਦੇ ਰਹਿਣ ਚੁਬਾਰੇ ਤੇਰੇ !

(ਗੁਲੇਲੀ ਯਾ ਗੁਲੇਲਿਆਣੀਆਂ ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਸੂਈਆਂ, ਕੰਧੂਈਆਂ,
ਚਰਖੇ ਦੀਆਂ ਚਰਮਖਾਂ ਵੇਚਦੀਆਂ ਹਨ ।)