હાથીની

હાથીની સ્મરણશક્તિ તેજ હોય છે.
હું જે ભૂલી ગઈ છું એવું ઘણું બધું
એ મને યાદ અપાવે છે.
આ હાથી
તેની ઊંડી, વિશાળ આંખો
મારી આંખોમાં પરોવે છે
અને મને યાદ આવે છે,
મારા એ પ્રિયજનની આંખોમાં પણ
આ હાથીની આંખો જેવી જ,
કંઈક અજબ વેદના હતી.
હાથી એના સ્વપ્નમાં વિહરે છે
કોઈ મુક્ત જંગલમાં,
અને હું પણ, તેની પાછળ પાછળ ફરતી હોઉં છું.
ક્યારેક ખુશીના ઉન્માદમાં એ કંઈક ચિત્કારે
અને એની એ અજાણી ભાષા
મને યાદ અપાવી દે છે,
મારી એવી જ કોઈ ગુપ્ત અને ગહન ખુશીની.
મહાવત નથી જાણતો
અમારા આ સહિયારાં સ્વપ્નને
એ હાથીના પગ બાંધીને, ફેરવતો રહે છે એને,
એક ગામથી બીજે ગામ.
ગામની ગલીઓમાંથી હાથી પસાર થાય
એટલે જાણે કૌતુક જ જોઈ લ્યો.
પહેલા માળના ઘરની ચાલીમાંથી
એક નાનકડી છોકરી બહાર આવી,
અને હાથીએ ઉપર લંબાવેલી સૂંઢમાં
તેણે કેળું મૂક્યું.
આ હાથી જાણે છે
કે એ છોકરી હું જ હતી.
આજે હવે, હું એક સુંદર યુવાન સ્ત્રી,
આ વૃદ્ધ હાથીની પાછળ પાછળ
ફરતી રહું છું એક ગામથી બીજે ગામ,
હું જે જીવી ગઈ એ ફરીથી જીવવા.
મહાવત ક્યારેક હાથીને ફટકારે ત્યારે
એના સોળ મારી સ્મૃતિ પર પડે છે.
આ હાથી હવે વધુ ચાલતાં થાકી જાય છે.
અને હું પણ હવે સ્મૃતિઓની સેળભેળ કરવા લાગી છું.
હાથી, મારી સામે
વેદનાભરી નજરે જુએ છે,
પણ મારી આંખોમાં હજી પણ છે કૌતુક,
નાનકડા ગામમાં આવી ચડેલા
એક વિશાળ, મહાકાય હાથીને જોયાનું કૌતુક.