ਬਾਲ ਵਿਧਵਾ's image
4 min read

ਬਾਲ ਵਿਧਵਾ

Dhani Ram ChatrikDhani Ram Chatrik
0 Bookmarks 170 Reads0 Likes

ਬਾਲ ਵਿਧਵਾ
(1)

ਇਕ ਦਿਨ ਕੁੜੀ ਮੁਟਿਆਰ ਇਕ ਨਜ਼ਰ ਆਈ,
ਬੈਠੀ ਥੜੇ ਤੇ ਜਾਨ ਕਲਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਝੁਲਸੇ ਹੋਏ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗਰ,
ਮੁਰਦਿਹਾਣ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਛਾ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਨੀਵੀਂ ਧੌਣ, ਉਦਾਸ, ਬੇਆਸ ਜੈਸੀ,
ਡੂੰਘੇ ਵਹਿਣ ਅੰਦਰ ਗੋਤੇ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਗੁੱਝੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਸਬਰ ਕਰ ਪੀ ਰਹੀ ਸੀ,
ਅੱਖਾਂ ਰਾਹ ਪਰ ਡੁਲ੍ਹਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਮੈਂ ਖਲੋ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਸੁਘੜ ਧੀਏ !
ਕਾਹਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹਾਉਕੇ ਭਰ ਰਹੀ ਏਂ ?
ਘੁੰਡੀ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿਲ ਦੀ, ਮੈਂ ਕੁਝ ਕਰਾਂ ਕਾਰੀ,
ਆਤਮ-ਘਾਤ ਗੁੱਝਾ ਕਾਹਨੂੰ ਕਰ ਰਹੀ ਏਂ ?

(2)

ਅੱਗੋਂ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, ਕੁਝ ਨਾ ਪੁੱਛ ਬਾਬਾ !
ਇਹ ਉਹ ਰੋਗ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਦਵਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਇਹ ਨਾਸੂਰ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ ਪਿਆ ਪਕੇ,
ਹੁਕਮ ਲਾਉਣ ਦਾ ਇਸ ਨੂੰ ਹਵਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਇਹ ਉਹ ਜੂਨ ਹੈ ਜਿਦ੍ਹੇ ਵਿਚ ਹਿਰਸ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਜਿਸ ਵਿਚ ਰੀਝ ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਸੱਧਰ ਚਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਜੇਕਰ ਜੀਓ ਤਾਂ ਪੁੱਛਦਾ ਵਾਤ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਜੇਕਰ ਮਰੋ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਅਟਕਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਅੱਖਾਂ ਖੁਲ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਮੱਥੇ ਚੋ ਲੱਗੇ,
ਸੀਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਦਾਗੋ ਦਾਗ ਮੇਰਾ ।
ਕਿਸਮਤ ਲੜ ਪਈ, ਸੜ ਗਏ ਲੇਖ ਤੱਤੇ,
ਉੱਜੜ ਗਿਆ ਉਮੈਦਾਂ ਦਾ ਬਾਗ਼ ਮੇਰਾ ।

(3)

ਅਲ੍ਹੜ ਜਾਨ, ਅੱਗੇ ਜੰਗਲ ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ,
ਚੰਚਲ ਚੰਦਰੇ ਜੀ ਦਾ ਵਿਸਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਦਿੱਸੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਮਰ ਪਹਾੜ ਜੇਡੀ,
ਸਿਰ ਲੁਕਾਣ ਨੂੰ ਸੁੱਝਦੀ ਜਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਠੰਢੀ ਛਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਸੁਖ ਦਾ ਸਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਭਰ ਭਰ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਸਾਵਲ ਸ਼ਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਪਿਆ ਓਧਰ,
ਏਧਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਪਰਵਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਸਿਰ ਤੇ ਭੂਤ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਪਿਆ ਨੱਚੇ,
ਭਾਈਵਾਲ ਇੱਜ਼ਤ ਦਾ ਮਲਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।
ਏਧਰ ਵਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਓਧਰ ਚਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਸੁਣਦਾ ਆਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਦਿਸਦਾ ਰਾਹ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ।

(4)

ਮੈਨੂੰ ਹੁਕਮ ਨਹੀਂ ਉੱਜਲੇ ਕੱਪੜੇ ਦਾ,
ਰੱਜ ਖਾਣ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਮਲ ਕੇ ਨ੍ਹਾਣ ਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਵਾਲ ਵਾਹਣ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਥਿੰਧਾ ਲਾਣ ਦਾ ਨਹੀਂ,
ਫੁੱਲ ਪਾਣ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਗਾਉਣ ਗਾਣ ਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਸਈਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਜਾਣ ਦਾ ਨਹੀਂ,
ਜੀ ਪਰਚਾਣ ਦਾ, ਹੱਸਣ ਹਸਾਣ ਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ ਕਿਧਰੇ ਸੁਣਾਨ ਦਾ ਨਹੀਂ,
ਫੱਟਾਂ ਅੱਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵਾ ਲੁਆਣ ਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਰੱਸੇ ਰਸਮ ਦੇ ਵਿਚ ਹਰਨੀ ਗਈ ਜੂੜੀ,
ਮਾਂ ਦੀ ਸੁੱਖ-ਲੱਧੀ ਡੰਗਰ ਢੋਰ ਹੋ ਗਈ ।
ਦੁਨੀਆਂ ਹੱਸਦੀ, ਵੱਸਦੀ ਰੱਸਦੀ ਏ,
ਇਕੋ ਮਹੀਏਂ ਜਹਾਨ ਦੀ ਚੋਰ ਹੋ ਗਈ ।

(5)

ਸੁਹਣੇ ਬਾਗ ਨੇ, ਬਾਗੀਂ ਬਹਾਰ ਭੀ ਹੈ,
ਉਸ ਵਿਚ ਫੁੱਲ ਭੀ ਹੈ, ਫੁੱਲ ਤੇ ਰੰਗ ਭੀ ਹੈ ।
ਠੰਢੀ ਵਾ ਭੀ ਹੈ, ਵਾ ਵਿਚ ਮਹਿਕ ਭੀ ਹੈ,
ਮਹਿਕ ਵਿਚ ਗੁੱਝਾ ਜ਼ਹਿਰੀ ਡੰਗ ਭੀ ਹੈ ।
ਵਖਤੀਂ ਵਿਹੜਿਆ ਭੈੜਾ ਸ਼ਰੀਰ ਵੀ ਹੈ,
ਉਸ ਵਿਚ ਦਿਲ ਤੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਉਮੰਗ ਭੀ ਹੈ ।
ਬੁਲਬੁਲ ਕੈਦ ਹੈ, ਕੈਦ ਵਿਚ ਤੰਗ ਭੀ ਹੈ,
ਸੀਨੇ ਅੱਗ ਭੀ ਹੈ, ਅੱਖੀ ਸੰਗ ਭੀ ਹੈ ।
ਖਿੜਕੀ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਹੁਕਮ ਨਹੀਂ ਉਡਣੇ ਦਾ,
ਪਿੰਜਰੇ ਵਿਚ ਨਾ ਖੁਲ੍ਹ ਫਰਯਾਦ ਦੀ ਹੈ ।
ਤੁਰ ਜਾਂ ਜੱਗ ਤੋਂ ਗੁੰਮ ਦੀ ਗੁੰਮ ਰਹਿ ਕੇ,
ਇਹ ਸਲਾਹ ਬੇ-ਤਰਸ ਸੱਯਾਦ ਦੀ ਹੈ ।

(6)

ਤਿੱਖੀ ਧਾਰ ਤੇ ਤੁਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹਾਂ ਮੈਂ,
ਐਪਰ ਨਿਭੇਗੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਾਰ ਕੀਕਰ ?
ਜੱਗੋਂ ਬਾਹਰੀਆਂ ਲੀਹਾਂ ਤੇ ਅੜੇ ਰਹਿ ਕੇ,
ਬੇੜਾ ਹਿੰਦੀਆਂ ਦਾ ਹੋਸੀ ਪਾਰ ਕੀਕਰ ?
ਜਿਹੜੀ ਧਰਤ ਤੇ ਆਵੀਆਂ ਧੁਖਣ ਥਾਂ ਥਾਂ,
ਰੰਗਣ ਦੇਵੇਗੀ ਓਥੇ ਬਹਾਰ ਕੀਕਰ ?
ਜਿਸ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਮਿਹਰ ਹੈ ਨਹੀਂ,
ਰੱਬ ਕਰੇਗਾ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਕਰ ?
ਜਿਹੜੀ ਅੰਮਾਂ ਦੇ ਬੂਹੇ ਤੇ ਚਿਖਾ ਬਲਦੀ,
ਬੁਰਕੀ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੰਘੋਂ ਲੰਘਾ ਲਏਗੀ ?
ਜਿਹੜੇ ਵੀਰ ਦੀ ਭੈਣ ਮੁਟਿਆਰ ਵਿਧਵਾ,
ਭਾਬੀ ਸੂਹੇ ਸਾਵੇ ਕੀਕਰ ਪਾ ਲਏਗੀ ?

(7)

ਤੂੰ ਬਿਰਾਦਰੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਖ ਜਾ ਕੇ,
ਪਾਣੀ ਸਿਰੋਂ ਹੁਣ ਲੰਘਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਦੁਖੀਆਂ ਵਾਸਤੇ ਦਰਦ ਹੁਣ ਰਿਹਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਜੱਗ ਸੁਖਾਂ ਲਈ ਵਾੜੀਆਂ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਅੰਨ੍ਹੇ ਬੋਲਿਆਂ ਬਣਨ ਦੇ ਗਏ ਵੇਲੇ,
ਦੇਸ਼ ਗੀਤ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਧੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪੂਜਦਾ ਹੁਣ,
ਲੋਕੋ ! ਘਟਦੀਆਂ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਭੱਠ ਪਿਆ ਸੋਨਾ ਜਿਹੜਾ ਕੰਨ ਪਾੜੇ,
ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਬਦਲੇ ਘੁਲ ਘੁਲ ਮਰੇ ਕੋਈ ?
ਜਿਹੜੇ ਧਰਮ ਵਿਚ ਪਾਪ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਪਾਣੀ,
ਚੋਂਦੀ ਛੱਤ ਹੇਠਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਧਰੇ ਕੋਈ ?

No posts

Comments

No posts

No posts

No posts

No posts