Share0 Bookmarks 15 Reads0 Likes
ਇੰਝ ਤਾਂ ਅਸੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣਦੇ ਸੀ,
ਪਰ ਸਾਡੀ ਜਾਨ-ਪਹਿਚਾਣ ਇਕ ਕਰੀਬੀ ਗੀਤਕਾਰ ਮਿੱਤਰ ਰਾਹੀਂ ਹੋਈ।
ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਮੈ ਫੇਰ ਓਹਨੂੰ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਮਿਲੀ । ਕਦੋਂ ਸਾਡਾ ਇਕ ਕਰੀਬੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣ ਗਿਆ, ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲਗਾ ।
ਓਹ ਅਕਸਰ ਰਾਤੀ ਮੇਰੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਆ ਬਹਿੰਦੀ। ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਬੜੀ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ, ਹਰ ਵਾਰ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਛੇੜ ਲੈਂਦੀ।ਜਦੋਂ ਤਕ ਗੱਲ ਉਸ ਦੇ ਮੁਤਾਬਕ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਮਜਾਲ ਹੈ ਕਿ ਮੈ ਸੌ ਜਾਵਾਂ ? ਜੇ ਕਦੀ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਜਾਵੇ, ਕੱਚੀ-ਪੱਕੀ ਨੀਂਦ ਵਿਚ ਓਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਵਿਚੋਂ ਉਠਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਕਰਦੀ। ਬੜੀ ਜ਼ਿੱਦੀ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ।
ਥੋੜੇ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬੋਹੁਤ ਗੂੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਮੈ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਕਰੀਬੀ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਵਾਇਆ। ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਚ ਹੀ ਓਹ ਸਭ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿੱਤ ਲੈਂਦੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈ ਓਸਨੂੰ ਬਿਨਾ ਦੱਸੇ ਇਕ ਕਰੀਬੀ ਦੋਸਤ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਵਿਚ ਲੈ ਗਈ, ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਓਸ ਨਾਲ ਰੁਬਰੂ ਕਰਵਾਇਆ। ਓਹਨੇ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਸਭ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲਿਆ, ਸਭ ਉਸਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ ਥਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਓਹਦੇ ਸੱਚੇ ਸੁੱਚੇ ਸ਼ਬਦਾ ਨੇ ਹਰ ਇਕ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੂ ਲਿਆ। ਮੈ ਬੋਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਓਹ ਘਬਰਾ ਗਈ .. ਸ਼ਾਇਦ ਓਹ ਸਾਰਿਆ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਰੁੱਸ ਗਈ।
ਪਰ ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਹੀਂ ਗਈ। ਓਹ ਏਥੇ ਹੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਆਸ ਪਾਸ । ਪਰ ਓਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਹੁਣ। ਮੈ ਓਹਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਕਰ ਕੇ ਬੁਲਾਇਆ, ਪਰ ਓਹ ਨਹੀਂ ਆਈ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਬਰਨ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਿਠਾਇਆ, ਓਹ ਖਾਮੋਸ਼ ਬੈਠੀ ਰਹੀ । ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਇਕ ਤਰਫਾ ਹੀ ਮੁੱਕ ਗਈ, ਓਸਨੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ, ਕੋਈ ਹੁੰਗਾਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭਰਿਆ, ਫੇਰ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ ।
ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ ।
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਜਾ ਸੋਚੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ, ਕਵਿਤਾ ਤਾ ਤੁਹਾਡੇ ਉੱਤੇ ਉਤਰਦੀ ਹੈ । ਜਿਵੇਂ ਰੱਬ ਦੀ ਮੇਹਰ। ਜਿਵੇਂ ਵੱਡਿਆ ਦੀ ਅਸੀਸ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਓਹ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਕਿਰਣ, ਮੇਰੀ ਜਿਊਣ ਦੀ ਨਵੀਂ ਉਮੀਦ ਬਣ ਕੇ ਮਿਲੀ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਕਿਤੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੋਂ ਉਤਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਈ ?
ਨਹੀਂ, ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਹੈ । ਮੈ ਓਹਨੂੰ ਮਨਾ ਲਵਾਂਗੀ ।
ਓਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ , ਓਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਓਹਦੀ ਕਿੰਨੀ ਲੋੜ ਹੈ । ਓਹ ਮਨ ਜਾਏਗੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਥੋੜਾ ਸਮਾ ਲਗੇ । ਓਹ ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਉਤਰੇਗੀ ।
ਪਰ, ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ ।
_ਸਵਾਤੀ ਸ਼ਰਮਾ
ਪਰ ਸਾਡੀ ਜਾਨ-ਪਹਿਚਾਣ ਇਕ ਕਰੀਬੀ ਗੀਤਕਾਰ ਮਿੱਤਰ ਰਾਹੀਂ ਹੋਈ।
ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਮੈ ਫੇਰ ਓਹਨੂੰ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਮਿਲੀ । ਕਦੋਂ ਸਾਡਾ ਇਕ ਕਰੀਬੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣ ਗਿਆ, ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲਗਾ ।
ਓਹ ਅਕਸਰ ਰਾਤੀ ਮੇਰੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਆ ਬਹਿੰਦੀ। ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਬੜੀ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ, ਹਰ ਵਾਰ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਛੇੜ ਲੈਂਦੀ।ਜਦੋਂ ਤਕ ਗੱਲ ਉਸ ਦੇ ਮੁਤਾਬਕ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਮਜਾਲ ਹੈ ਕਿ ਮੈ ਸੌ ਜਾਵਾਂ ? ਜੇ ਕਦੀ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਜਾਵੇ, ਕੱਚੀ-ਪੱਕੀ ਨੀਂਦ ਵਿਚ ਓਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਵਿਚੋਂ ਉਠਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਕਰਦੀ। ਬੜੀ ਜ਼ਿੱਦੀ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ।
ਥੋੜੇ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬੋਹੁਤ ਗੂੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਮੈ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਕਰੀਬੀ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਵਾਇਆ। ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਚ ਹੀ ਓਹ ਸਭ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿੱਤ ਲੈਂਦੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈ ਓਸਨੂੰ ਬਿਨਾ ਦੱਸੇ ਇਕ ਕਰੀਬੀ ਦੋਸਤ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਵਿਚ ਲੈ ਗਈ, ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਓਸ ਨਾਲ ਰੁਬਰੂ ਕਰਵਾਇਆ। ਓਹਨੇ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਸਭ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲਿਆ, ਸਭ ਉਸਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ ਥਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਓਹਦੇ ਸੱਚੇ ਸੁੱਚੇ ਸ਼ਬਦਾ ਨੇ ਹਰ ਇਕ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੂ ਲਿਆ। ਮੈ ਬੋਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਓਹ ਘਬਰਾ ਗਈ .. ਸ਼ਾਇਦ ਓਹ ਸਾਰਿਆ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਰੁੱਸ ਗਈ।
ਪਰ ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਹੀਂ ਗਈ। ਓਹ ਏਥੇ ਹੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਆਸ ਪਾਸ । ਪਰ ਓਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਹੁਣ। ਮੈ ਓਹਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਕਰ ਕੇ ਬੁਲਾਇਆ, ਪਰ ਓਹ ਨਹੀਂ ਆਈ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਬਰਨ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਿਠਾਇਆ, ਓਹ ਖਾਮੋਸ਼ ਬੈਠੀ ਰਹੀ । ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਇਕ ਤਰਫਾ ਹੀ ਮੁੱਕ ਗਈ, ਓਸਨੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ, ਕੋਈ ਹੁੰਗਾਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭਰਿਆ, ਫੇਰ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ ।
ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ ।
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਜਾ ਸੋਚੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ, ਕਵਿਤਾ ਤਾ ਤੁਹਾਡੇ ਉੱਤੇ ਉਤਰਦੀ ਹੈ । ਜਿਵੇਂ ਰੱਬ ਦੀ ਮੇਹਰ। ਜਿਵੇਂ ਵੱਡਿਆ ਦੀ ਅਸੀਸ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਓਹ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਕਿਰਣ, ਮੇਰੀ ਜਿਊਣ ਦੀ ਨਵੀਂ ਉਮੀਦ ਬਣ ਕੇ ਮਿਲੀ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਕਿਤੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੋਂ ਉਤਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਈ ?
ਨਹੀਂ, ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਹੈ । ਮੈ ਓਹਨੂੰ ਮਨਾ ਲਵਾਂਗੀ ।
ਓਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ , ਓਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਓਹਦੀ ਕਿੰਨੀ ਲੋੜ ਹੈ । ਓਹ ਮਨ ਜਾਏਗੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਥੋੜਾ ਸਮਾ ਲਗੇ । ਓਹ ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਉਤਰੇਗੀ ।
ਪਰ, ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ ।
_ਸਵਾਤੀ ਸ਼ਰਮਾ
No posts
No posts
No posts
No posts
Comments